HAN NEFKENS / ZO HOOG IN DE HEMEL

Zo hoog in de hemel

Is het een wandkleed wat ik hier zie op Art Brussels? Een abstract schilderij? Of een geabstraheerde foto?
Ik zie rechtsonder een vlek aquamarijn, daarboven een witte strook met zwarte dwarsstrepen, gevolgd door een lichtgrijze strook en een tiental strepen die varieren van lichtgroen, bijna beige tot het donkerste groen.
Dichterbij gekomen zie ik dat dit een werk is van Gerco de Ruijter. hij heeft een fototoestel aan een vlieger gebonden en zo opnames gemaakt van landschappen. Het aquamarijn is de zee en de witte strook met de zwarte strepen is een duingebied met daarachter een weg. Het groen blijkt grasland te zijn.

Ik begrijp waarom de Ruijter zo werkt. Hoog in de hemel zie je de wereld beter- en bovenal: hoog in de lucht ben je vrij, al is het via een lijntje naar een vlieger.

Op de lagere school lette ik nooit op. dat wil zeggen: niet op wat er in de les werd verteld. Ik keek naar de juf en zag de krijtstrepen op haar handen, het bloemetjespatroon op haar jurk, de haarlok die over haar voorhoofd viel. Ik vroeg me af hoe haar huiskamer eruit zou zien en wat ze die ochtend bij haar ontbijt had gegeten. Urenlang kon ik uit het raam staren. Wanneer er een vlieguig overkwam, fantaseerde ik dat ik in dat vliegtuig zat en het jongetje zag dat naar boven keek achter het raam van een lage, grijze school. Ik was dan op twee plaatsen tegelijk.

Zo ontmoeten Gerco de Ruijter en ik elkaar, daar hoog boven in de lucht én hier op aarde.
We zijn allebei op twee plaatsen tegelijk.

© Han Nefkens, 00-04-2003